Vlier

~
Lelijke planten bestaan niet. Lelijke bomen al helemaal niet. Toch denken veel nederlandse hoveniers daar heel anders over. Vlier, dat is maar rommel die alle kanten uit groeit, ordinaire zooi, weg ermee. Alle kanten uit groeien kan je ook anders zien en waarderen.


Langs de molenplas in Schalkwijk zag ik dit vlierwoud. Woorden schieten tekort om deze pracht te beschrijven. Een tak buigt zich in de grond, zorgt voor nieuw leven. Diezelfde tak zet het voort, weer nieuwe vlier. Eind februari, het nieuwe blad zit er al aan.

Het stond in het Haarlems Dagblad. Hoogovens gaat overtollig gas affakkelen. Spektakel. En verdomd, op de racefiets naar IJmuiden, loeiende vlammen uit talloze pijpen, een prachtig spektakel, serie foto’s genomen. Jaren later bekeek ik de foto’s nog eens, en één viel in het bijzonder op. Een industrielandschap zoals een industrielandschap is bedoeld.  Rauw, honderd tinten grijs, brullende vlammen op de achtergrond.Toch was het de kale vlier die het tot een bijzondere foto maakte. Achter een hek, ingesloten door allerlei ellende, overleeft de boom. Zelfs nu, februari, bladerloos, straalt hij een bijzondere levenskracht uit.
 
Ze bestaan nog. Franse ouderwetse kuuroorden die niet zijn kapotgerestaureerd. De vergane glorie wordt gerespecteerd en hier en daar voorzichtig opgeknapt. Vittel is zo’n kuuroord. Daar hoort een parc thermal bij. Dat parc van Vittel is bijzonder mooi, met een klassiek rosarium en een houten toiletgebouw waar je nauwelijks durft te pissen, zo mooi. Wat denkt een franse hovenier? Zo’n parc is ondenkbaar zonder een mooi opgesnoeide vlier. En kijk eens... 
 

De jonge vlier wijst zijn gastheer de eik de weg. Je mag ook je bladeren laten groeien, ouwe, het wordt echt al voorjaar! 
 
Hoe barbaars kan je zijn? Soms gaan we, mijn vrouw Mar, tekkel Theo en ik, naar Groenendaal, een oude buitenplaats in Heemstede. De hond mag daar los, een feest voor het dier. Doordat de honden daar los mogen is het een druk bezochte plek. Knap, hoe de bosmensen ervoor zorgen dat het er nog goed uitziet. Des te groter mijn verbijstering over de sloop van het vliermonument. Geschiedenis, rauw, wat nou, dat maak ik wel uit, afgezaagd overleven, hoera voorjaar, en dat in één boom. Prachtig. En dat dan slopen, want niet netjes. 
 
Als het een mooie zonnige dag belooft te worden wachten de mussen al om half zes op het vullen van hun voerkorfje. Waar wachten ze? In de vlier natuurlijk. Bij chagrijnig weer blijven ze veel langer in hun nest. Gelijk hebben ze. 
 

Sommige mensen hebben dat nodig. Iemand die zegt: zo is het, en niet anders. Vlieren kunnen dat ook hebben. Deze bijvoorbeeld. De dikke oude beuk beschermt het jonge vliertje, en behoedt hem voor daden van onbezonnen overmoed. Je hoort het hem zeggen: jongen, het is voor je bestwil. Later zul je me dankbaar zijn.

Licht

~

Zo dichtbij dat je er nauwelijks iets over kunt zeggen. Of misschien wel helemaal niets. De bril die je zoekt heb je op je neus.